ÇALAN KAPILAR BİZİ YANILTMASIN

Kapı çalar… Sabahın erken saatlerinde. Açarsınız. Sütçünüzdür gelen. Sütçünün litreliğinden kabınıza dökülen beyazlıkta sabahın güzelliğine kavuşursunuz. Gözünüzde pırıl pırıl bir sabah kahvaltısı canlanır. İçinizden "Bugün kahvaltıyı bahçede yapalım" diye geçirirsiniz.

Kapı çalar… Gelen postacıdır. Kucağında büyükçe bir paket. Uzattığı kağıda imza atarsınız. Daha önceden ısmarladığınız kitaplara kavuşmanın sevincini yaşarsınız. Zaten tatilde olduğunuzdan bu kitaplara çok ihtiyacınız vardır. "Artık canım sıkılmayacak " deyip keyiflenirsiniz. En çok merak ettiğinizi alıp şezlonga uzanırsınız.

Kapı çalar… Kapıya koşarsınız. Yıllardır görmediğiniz bir dost gelmiştir. Sevinirsiniz. Sohbetleriniz saatler boyu hatta bütün gün sürer. "Yaşamak ne güzel" dersiniz içinizden. Hele böyle dostlar varken.

Kapı çalar… Dürbünden bakarsınız. Kimseyi göremezsiniz. Dönüp yeniden koltuğa gömülürsünüz. Bir daha çalar. Bakarsınız, yine kimse yok. Tam o sırada bir daha çalınca kapıyı açarsınız. Komşunuzun oğlu, elindeki sopayla zile uzanmakta. Meğer tuzları bitmiş. İçeriden tuz getirirken kendi kendinize söylenirsiniz. "Elbette göremem. Keratanın boyu bir metre." Bu küçük hadise neşelendiriverir ortalığı.

Kapı çalar… Düşüp bayılacak kadar şaşırırsınız. Askerdeki oğlunuz haber vermeden izne çıkmıştır. "Oğlum benim" diye hasretle kucaklarken göz yaşlarınızı zaptedemezsiniz. Mutluluğunuz oğlunuzun izni kadar uzar…

Kapının her çalışında sanki mutluluğa koşmaktasınız. Huzur tüter gözlerinizden.

 Her sessizlikte kulaklarınız zil sesi arar…

Ve kapı çalmaz… O gün en büyük misafiriniz gelir. Adeta kapıyı kırmıştır. Alıp gider sizi, şaşırırsınız. "Niye haber vermedi?" diye içinizden geçirirken; "Doğduğundan beri zile basmaktayım" der. Bir şeyler söylemek istersiniz o an.

 Ama o andan sonra diliniz dönmez. Ölüm sessiz sedasız

Diyorum ki,

Diyorum ki, bir gün sevdamı yüreğime 

yüklesem, alıp gölgemi yanıma dağ deniz 

çekip gitsem insanın olmadığı uzak 

kıyılara. Ormanlar dolaşsam, dağlar,

 denizler … Ağaçlar diksem bulutsuz 

adalara, çiçekler sulasam keyfimce,

 yıldızlar arkadaşım, kuşlar yoldaşım 

olsa… Şiirler toplasam gün boyu mavi 

göğün altında…

Bir sevda rüzgarı esse uzaklardan, bir ılık 

meltem, alıp götürse hayallerimi 

bilmediğim, tanımadığım uzak yerlere…

…./

Gözlerimi kapatıp dalıyorum mavi

düşlere, Bir demet süsen kokusu yağıyor 

üzerime , bir demet sümbül 

kokusu.Yağmurdan sonraki mis gibi 

kokan toprağın kokusu…

Çocukluğum, ilk gençliğim düşüyor 

aklıma; sanki bir dağbaşındaymışım, bir 

göl kıyısında suya daldırmışım ayaklarımı

 rüzgarla konuşuyorum. Suların nazlı nazlı 

akışını duyuyorum, serin serin esişini 

rüzgarların, bir kelebeğin kanat vuruşunu 

duyuyorum, bir ceylanın ürkekliğini, bir

 kumrunun yakarışını…

Mavinin masumluğunu, kırmızının 

sıcaklığını, yeşilin cıvıltılarını 

hissediyorum. 

Sesimi alıp götürüyor sular uzak denizlere 

… Mavi ve dalgalı bir denizlerde küçük bir

 tekne oluyor kalbim; ki, rengi düş mavisi

. Duygusal bir limana sığınma çabalaması

 içinde.

Mavi yolculuklarını düşlediğim uzaklar, 

cennetin sonsuz güzelliğini andırıyor. 

Günahsız bir yaşamın yeri olan cenneti.

 Dans eden güvercinler, bembeyaz 

kanatlarındaki her bir tüyü kalbimin içine 

topluyorum. Bembeyaz papatya 

tarlalarından papatyalar savuruyorum

 gökyüzüne. Beyaz güvercinlerin

 pencereme bıraktığı sevgileri yolluyorum 

gökyüzüne… Sonra mavi düşleri 

koynuma 

alıp uyuyorum.

Bir yağmur sonrası güneşin sıcaklığıyla 

beraber gökkuşağının renkleri doluyor 

içime. Kalbim ve ruhum huzura ulaşıyor.

 Mutluluğa kavuşuyor bedenim. Hiç 

bitmesin istiyorum bu huzur dolu 

dakikaların, sonu gelmesin istiyorum.

Uyanınca mavi düşlerden gerçeklerin 

katılığına takılıyor gözlerim, bakıyorum

 bahar uzakta daha, leylakların açmasına 

çok var, sancılı her mevsim sonrasında 

yeşerecek dalları vardır ağaçların. Bu 

bahar hangi dalım kurumuş, hangisi yeşil

 anlayacağım. Hiç yeşermezsem bilki 

kurumuşum artık gölgemde olmayacak…

Yine de uzaklar hep bir sevda ritmi 

taşıyor 

yüreğime, bir aşk masalı, bir rüya iklimi 

taşıyor. Bir leylak mevsimi, bir huzur

 kokusu, bir gönül iklimi taşıyor…

Göklerin yanağından süzülen bir damla 

gözyaşıyım ben, gözleri buğulu bir sevda

 yolcusu, oysa hiç bir liman almıyor beni,

 hiç bir gemi tanımıyor, hiç bir insan 

anlamıyor.

Uzaklar, içimde tanımadığım iklimlere

 akıp giden derin bir ırmaktır artık. Her 

akşam hüznünü kuşanır gözlerim, sığınır

 uzaklara… Ben ki, hep uzak yolculuklara

 yüklerim sevda düşlerimi, hep yarınlara 

ertelerim. Yarınların ne getireceğini 

bilmeden…

Yokum artık yokumsayın, boşuna 

aramayın beni, dalgalı bir denizde kırık 

bir tekneyim şimdi. Bir sevdam kaldı 

ardımdan, bir de ayak izlerim 

sokaklarda… Ben, ben ki, varılmayan

 uzak mavi yolculukların yolcusu

Bilirsiniz bu özlemi

Bilirsiniz bu özlemi, sevdiğini özlemekten daha çok

can yakar seni seviyorum demeyi özlemek…

Aklınıza geldikçe bu sözcükler, dilinizin ucuna takılır

 ve sonu huzursuz bir sessizliktir…

Bu sessizlikler eksik bir sevgiyle birikir içinizde. 

Tüketilmiş bir sevda vardır ellerinizde. 

Birisi veya birileri tüketmiştir sevdanızı. 

Ve siz hep aynı soruları soruyorsunuzdur kendinize 

sevdalar tükenir mi? aşk eksilir mi?

Bilmezsiniz eksilen aşk değildir, 

sizsinizdir gidenin ardından. 

Sevdiğinizi söyleyemedikçe eksilirsiniz. 

Sevdiğinizin yokluğuna, seni seviyorum diyememenin

acısına uyanırsınız her gün…

Giden gitmiştir ama hesabı verilmemiştir sevdanın. 

Birileri sevdanızı tüketmiştir, sevdanızda sizi… 

Sanki sevdiğinize bir kez daha seni seviyorum

diyebilseniz geri dönecektir,

bak sevdan ellerimde, onu hiç bırakmadım

diyecektir sevdiğiniz… 

yalnızlığınızın avuntusudur bu… 

Ama bir kez daha seni seviyorum diyemezsinizSevdanız artık     sessizliğinizdir.       yenisi eklenir; sevda, eksiltir mi insanları? 

Öyle çok acımıştır ki içiniz,

sessizliğiniz üzerinize öyle sinmiştir ki 

Çünkü siz artık siz değilsinizdir.

İçinde seni seviyorum lar biriktirmiş, 

bedenindeki dokunuşları göz yaşlarıyla yıkamaya

çalışmış, yaraları kanamasın diye birilerine

sarılamayan birisinizdir artık…

Basit iki sözcüktür seni seviyorum 

Ama bu sözcükleri söyleyemedikçe kendinizden

uzaklaşmışınızdır… 

Sözcükler anlamını yitirdiğinde, 

yaşamında anlamını yitirdiğini sonradan farkedersiniz

 ve sevdiğinizin 

giderken hayatınıza anlam katan tüm sözcükleri de

götürdüğünü 

seni seviyorum demeyi özlemeye

 başladığınızda anlarsınız….

Sevdim işte ötesi yok…

ŞİMDİ SANA İÇİMDE ÇOĞALTTIĞIM SEVGİMLE HAYKIRIYORUM…

 HİÇ KİMSE SEVDAMA SENİN KADAR YAKIŞMADI

VE SEVDAM HİÇ KİMSEYİ SENİN KADAR YAŞATMADI

SEVDİM İŞTE SENİ

Ben seni kocaman bir yürekle sevdim. Gözlerim değil, yüreğimdi seni
gören.
Sen damarlarımdaki kana karışıp, geldin oturdun yüreğime. Bir başka
yerde
olamazdın zaten. Sen, benim en değerli yerimde, yüreğimde olmalıydın,
orada kalmalıydın. çok aşka ev sahipliği yapan bu yürek, ilk kez bu
kadar
kolay kabullendi seni. Herhangi bir konuk değildin artık. Bu yüzden
ne
ağırlama faslı vardı, ne de uğurlama. O yüreğin gerçek sahibiydin.

Şimdi sonbahar, kışa giriyoruz ya… Ben dört mevsim baharı yaşadım
seninle. çiçek çiçek açtın yüreğimde. Gökkuşağı zayıf kaldı, senin
renklerin karşısında. Taze bir yaprak gibi yeşildin. Açelya idin
pembeliğinle. Üzerine çiğ taneleri düşmüş sarı güldün. Kırmızıydın
bir
ateş gibi. Ve maviydin… En çok bu renkle anmayı sevdim seni. Denize
tutkundum, denizi sensiz, seni de denizsiz düşünemedim.

Seni severken dünyayı da sevdim ben, insanları da… Kendime bile dar
gelirken, içinde herkese yer olan bir hayatın sahibiydim artık. En
kızgın,
en tahammülsüz olduğum anlarda bile, seni düşünmek yetti bana.
İçimdeki
sevinç yüzüme yansıdı, güldüm. Beni öylesine güldüren senin sevgindi
ve
ben kaygısız, içten gülüşün ne demek olduğunu, nasıl güzel bir şey
olduğunu anladım seninle…

Her şeye rağmen sevdim seni. Güçlüydüm ve aşamayacağım hiçbir zorluk
yoktu. Koca bir kente, koca bir ülkeye kafa tutabilirdim. Sen elimden
tuttuğunda, patlamaya hazır bir volkan gibi hissederdim kendimi.
Menzil
sendin ve ben o menzile ulaşmak için önüme çıkan her şeyi yok
edebilirdim.
Sana ulaşmamı engelleyecek her şeyi eritirdim, kül ederdim. Sana
ulaştığımdaysa sakin bir göle dönüşürdüm. Ve o göle bir tek sen
girebilirdin.

Sevdim ve hayrandım da… Her halin çekti beni. Duruşunu, uyumanı,
gülmeni, kızmanı, şaşkınlığını, saflığını, kurnazlığını, çocukluğunu,
olgunluğunu sevdim. Sesini de sevdim suskunluğunu da.
Küçük oyunlarını, kaprislerini, sitemlerini, korkularını sevdim. Seni
ve o
doyumsuz sevdanı, uçarı sevdanı anlatacak kelime bulamadım çoğu
zaman.
Sığmadın cümlelere ve hiçbir cümle seni
yeterince tarif edecek kadar derin olmadı.

Seni severken yorulmadım. çünkü sen yaşam kaynağıydın. Her gün
yenilendim.
Seninle çoğaldım, büyüdüm. Eksik kalan neyim varsa tamamladın.
Ölmeyecektim çünkü sen ölmezliğin ta kendisiydin.

Sevdim işte ötesi yok…

HANİ

HANİ

 

HANİ KELEBEKLERİN ÖMRÜ BİR GÜNDÜR YA.. İŞTE

KEŞKE BENDE Bİ KELEBEK OLSAYDIM

 İLK VE SON GÜNÜMÜ SENLE GEÇİRİP

TOPRAK OLSAYDIM

 SONRA EN AZINDAN SENSİZLİĞİN ACISINI 

SENİNLE YAŞAMAK ZORUNDA KALMAZDIM

 GERÇİ BEN ÖLSEM SANA DA PEK KOYMAZDI

  KOYSA BUNU HAYATTAYKEN  YAPMAZDIN !

 

SENİ SENSİZLİĞE GÖMDÜM

ÜZERİNE HATIRALARINI EKTİM

ARTIK BEN SENİ HATIRLAMAYACAĞIM VE BU SANA SON YAZIM

HİÇ Bİ CÜMLEMİN İÇİNDE SEN OLMAYACAKSIN

CÜMLELERİM SENİ HAYKIRMAYACAK

ADINI AĞZIMDAN DUYAMAYACAKSIN

SEVMEYECEK SENİ KALBİM 

İSTEDİĞİNİ YAPIYORUM VE BEN GİDİYORUM

SENDEN ARTA KALAN GÖZ YAŞLARIM OLSA DA

BENDEN SANA SADECE GÜLÜŞÜM KALSIN

BAKTIKÇA BENİ HATIRLARSIN

 

HÜSEYİN MERAL

İNSAN SEVDİĞİ KADAR SEVİLİR

İnsanı anlayabilmek mümkün değil. İnsanın gizemini kavramak olası değil. Evrensel bir olgu insanın karmaşıklığı, Fakat insanın o karmaşıklığı yanında, İşte kendinde var olan birçok açıklığı; İnsan zayıf gibi ama çok güçlü,iradeli. İnsan fedakar,cefakar,akıllı ve sabırlı. Çok güzelse,nadiren sadıktır insan. Çok sadıksa,nadiren güzeldir insan. Kaprisliyse,nadiren mütevazidir insan. Çok zekiyse,nadiren uyumludur insan. Çok uyumluysa,nadiren zekidir insan. Mütevaziyse,nadiren kaprislidir insan. Azimli çalışkansa,nadiren başarısızdır insan. Başarısızsa,nadiren azimli çalışkandır insan. Ancak,gülebildiği kadar mutludur insan, Ancak,sevebildiği sevdiği kadar sevilir insan. Ancak,değer verdiği kadar değerlilidir insan, Ancak,güvendiği kadar güvenlidir insan. Ancak,Unuttuğu kadar unutulandır insan. Ancak ve ancak;öğrendiği kadar bilgilidir insan. Hey İnsanoğlu!sevdiğin kadar sevilirsin. Hey İnsanoğlu!ağladığın kadar gülersin. Hey İnsanoğlu!çektirdiğin kadar çekersin. Hey İnsanoğlu!insanlara verdiğin kadar alır, Hey İnsanoğlu!ihanet ettiğin kadar ihanet görür, Hey İnsanoğlu!öğrendiğin kadar bilebilir Hey İnsanoğlu!bilebildiğin kadar öğretebilirsin ancak!

GİTME…

GİTME… Ölüm sensizliğimdir bilesin, ne zaman,ne zaman sesin soluğun kesilir, telefonun ucunda, duyamazsam sanki nefesini, bilirim ama yine de, tüm bıçak sırtı saniyelerde,her şeye rağmen benimlesindir, tüm düşüncelerinle… Benden koptuğun an, beni benden aldığın andır bilesin, tut ki; kıyısız bir okyanusun en ulaşılmaz ufuk çizgisinde, fersah fersah uzak da olsan benden, yine de dibe vurmuyor, Direniyorsam!sahiline yüzmekten korkmuyor, yılmıyorsam… Bu umudum, hala yorgun kulaçlarıma güç vermekteyse eğer, bu sevginin mucizesindendir… Sakın çekip gitme ömrümün bu son yapraklarından… Yokluğun ölümümdür bilesin, arkanda koskoca bir enkaz bırakırsın, o görkemli ve ışık ışığa, sevda akseden kentten arkada kalan, yıkık dökük virane bir şehir kalır burada bilesin canım, yokluğunda, hayat durur yüreğimin sen dolu sokaklarında, tüm lambalar söner umuda dair mısralarda, bilesin bilesinbilesin canım…

EMİ  GÜLÜM

sen bana bakma emi gülüm

benim arasıra apdallığım tutar

olduk olmadık yerde ararım

kim diye sorduklarında

bilirim mahcup olursun

ama istersen telefonu aç

bana ağzına geleni söyle

ama sen bana bakma emi gülüm

kimbilir belki hiç sevilmeyişimdendir

kimbilir belki herkezden çok ilgi göstermendendir

kimbilir belki sana daha yakın olmamdandır

ha biliyormusun ben senin yanında mutluydum

taki bu gidişine kadar

taki bu sessiz veda edişine kadar

ama sen bana bakma emi gülüm

benim hayallerim vardı hep

kuşlar kadar özgür

yıldızlr kadar parlak

ama nedense hiç olmadı

hep olmadık yerde durmuşum

yada olmıyacak sevdalara dalmışım

gözümdeki yaşı silmekten

gönlümdeki yarayı

bir türlü silemedim

ama sen bana bakma emi gülüm

olurya eğer bir gün düşersem yere

sakın elini uzatıp kaldırma emi

olurda birde ellerim ellerinin sıcaklığına alışırsa

yüreğim gibi parçalayıp bırakma emi

Hüseyin Meral